تمرین سنجیده

همچنین موارد زیر که برای نمونه در پژوهش جامع روسمانیر (2017)، نشان داده شده است که هیچ مدرکی دال بر ارتباط آنها با بهبود نتایج وجود ندارد:

• گواهی نامه ها و مدارک کسب شده
• ساعات آموزش مستمر از جمله شرکت در دوره ها
• نظم حرفه ای
• سطح تحصیلات
• تحت رواندرمانی قرار گرفتن خود درمانگران
• فعالیت تحت نظارت و جایگاه نظارت
• سابقه درمانگر

در ادامه به بررسی دو نمونه از این عوامل و مشخص تر شدن شرایط می‌پردازم؛

نظارت: به عنوان دومین عامل در کیفیت کار بالینی شناخته می شود. با این وجود، بررسی ادبیات پژوهشهای یکصدسال گذشته نشان می دهد که دیگر نمی توان چنین ادعاهایی را تایید کرد. به عبارتی نظارت مربی، صرفا بر حاشیه ای کوچک از عملگرد بالینی موثر بوده است، یعنی کمتر از 1% واریانس.

سابقه: افراد سالهای کار خود را به عنوان مقدار سابقه درنظر می گیرند. ولی پژوهشهای متعدد (از جمله جو و همکاران) نشان داده اند که آنچه طی گذر زمان افزایش می یابد عمدتا اعتماد به نفس و خودکار بودن است (چیزی که در نهایت به ضرر تلاش برای بهبود نتایج عمل می کند).

همچنین درمانگران تعداد افرادی که برای آنها مفید بوده اند را 56% بیشتر از واقعیت ارزیابی می کنند. در حقیقت، حتی کم اثربخش ترین درمانگران نیز، خود را به اندازه بهترینها موثر میدانند. این خودفریبی، عملکرد و رشد حرفه ای را چنان مختل کرده که در پژوهشها روندی ایستا و حتی اخیرا نزولی در میزان اثربخشی ها گزارش شده است.